Το coming times εστιάζει σε τρεις διακριτούς επιμελητικούς αξόνες που εμφανίζονται ως αλληλοσυμπληρωματικοί, καλύπτουν ποικιλοτρόπως το κεντρικό επιμελητικό ερώτημα και προσφέρουν χώρο προς την πολύπλευρη κατανόησή της. Ταυτόχρονα, παραμένουν ανοιχτοί ως το ποιες όψεις και ιδέες θα μπορούσαν να αναδείξουν, ενώ καλύπτουν τις διαφορετικές εκφάνσεις και πτυχές του πεδίου μας.
(1) Απο-αποικιακή σκέψη στο πεδίο του χορού:
Η αποαποικιακή σκέψη στο χορό αφορά στην αμφισβήτηση και στο μετασχηματισμό της αποικιοκρατικής κληρονομιάς που έχουν διαμορφώσει καθοριστικά το πεδίο του χορού. Περιλαμβάνει την αμφισβήτηση των κυρίαρχων αφηγημάτων και πρακτικών που έχουν περιθωριοποιήσει τις μη δυτικές μορφές χορού, καθώς και τις ίδιες τις εμπειρίες των ατόμων που δεν προέρχονται από μια τυπική εκπαίδευση χορού. Στο coming times επιδιώκουμε μια αποαποικιακή προσέγγιση η οποία δύναται να δημιουργήσει χώρους όπου αναγνωρίζονται και εκτιμώνται ποικίλες ιστορίες, παραδόσεις και σώματα. Όσον αφορά στην περίπτωση του ελληνικού συγκείμενου, είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη την ιδιαίτερη γεωπολιτική θέση της χώρας. Το αρχαιοελληνικό της παρελθόν είναι συχνά εξιδανικευμένο στη δυτική σκέψη αλλά και αντίστροφα, οι δυτικές ιδεολογικές δομές είναι εξιδανικευμένες στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Πώς θα μπορούσαμε να αποσυναρμολογήσουμε τα κυρίαρχα αφηγήματα στο πεδίο του χορού και των παραστατικών τεχνών και να απομακρυνθούμε από τον ευρωκεντρισμό; Πώς θα μπορούσαμε να ταρακουνήσουμε τις ιεραρχικές δομές, καθώς και τι μοντέλα και πρακτικές θα πρέπει να καλλιεργήσουμε και/ή να υιοθετήσουμε, με σκοπό να ενισχύσουμε ένα πιο συμπεριληπτικό και δίκαιο εργασιακό περιβάλλον στην κοινότητα του χορού; Στο coming times, εστιάζοντας σε μια αποαποικιακή ματιά στο χορό, στοχεύουμε σε μια βαθύτερη κατανόηση του πεδίου, θέλοντας να δώσουμε ορατότητα στην πολιτιστική ποικιλομορφία του πεδίου.
(2) Φεμινιστικά μοντέλα διακυβέρνησης:
Η φεμινιστική διακυβέρνηση κατανοείται ως μια πράξη πολιτική. Αναθεωρεί τους κυρίαρχους τρόπους άσκησης και κατανομής της εξουσίας, θεωρεί τη λογοδοσία προς την κοινότητα ως θεμελιώδη αρχή, προωθεί τη δυναμική της πολυφωνίας για τη λήψη αποφάσεων μέσα από δημοκρατικές μορφές οργάνωσης και εργασίας, επικεντρώνεται στην ηθική της φροντίδας και στην ισονομία, αξιολογώντας σε κάθε πλαίσιο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των εμπλεκόμενων ατόμων και τις βιωμένες εμπειρίες του. Μια τέτοια μορφή διακυβέρνησης έρχεται σε αντίθεση με τα εδραιωμένα πολιτιστικά μοντέλα που βασίζονται σε ιεραρχικές δομές και καθορίζουν μονομερώς τις στρατηγικές ενός οργανισμού. Έτσι, στο δεύτερο άξονα αναρωτιόμαστε: πώς οι πολιτιστικοί θεσμοί και οργανισμοί θα μπορούσαν να υπερβούν τις κυρίαρχες μορφές και να οδηγηθούν προς δομικές αλλαγές ως προς τον τρόπο οργάνωσης, θέτοντας το καλό της κοινότητας στο επίκεντρο, αλλά και μακροπρόθεσμα να επηρεάσουν τις πολιτιστικές πολιτικές; Πώς ένα φεμινιστικό μοντέλο διακυβέρνησης θα μπορούσε να αγκαλιάσει πιο περιθωριοποιημένες καλλιτεχνικές προτάσεις ή φωνές χωρίς να οικειοποιείται τα μειονοτικά τους χαρακτηριστικά; Πώς μέσω απλών και ουσιαστικών χειρονομιών και αποφάσεων των ατόμων που τοποθετούνται ‘από τα κάτω’ θα μπορούσαμε να κινηθούμε προς μια μετατόπιση; Οραματιζόμαστε φεμινιστικά μοντέλα διακυβέρνησης που φέρουν στο επίκεντρο καθαρές επιμελητικές προθέσεις, αναγνωρίζουν τη δυναμική των σχέσεων μεταξύ των εργαζομένων, της κοινότητας και άλλων φορέων, είναι ασφαλή, φροντιστικά και προσβάσιμα. Φανταζόμαστε φεμινιστικά μοντέλα διακυβέρνησης που διέπονται από ουσιαστική αλληλεξάρτηση, προάγουν αξίες και αρχές που αναδεικνύουν την κατανόηση, τη συζήτηση, τη συμπερίληψη, τη διαφάνεια αλλά και την ενεργή συμμετοχή δημιουργώντας ένα πολυφωνικό κράμα συνύπαρξης που δεν ευνοεί μόνο τους λίγους.
(3) Εργασιακά διατομεακά φεμινιστικά μοντέλα (συν)εργασίας:
Σε αυτόν τον άξονα εστιάζουμε και αφουγκραζόμαστε την αναγκαιότητα για διατομεακή συνειδητότητα στις εργασιακές μας σχέσεις καθώς και ότι απαιτούνται μεθοδολογίες και εργαλεία για την προσέγγιση των ζητημάτων και θεμάτων που εμπίπτουν στο φάσμα της συνολικά. Απο ποιά θέση τοποθετούμαστε και μιλάμε κάθε φορά; Ποιά είναι η πολυπλοκότητα της βιωμένης ταυτότητας ενός ατόμου στην καθημερινότητα αλλά και στο εργασιακό πλαίσιο και κυρίως στις συνεργασίες με άλλα άτομα;Πώς θα μπορούσαμε μέσω φεμινιστικών πρακτικών φροντίδας να διαμορφώσουμε πιο υγιή και ασφαλή πλαίσια εργασίας; Πώς δύναται να δοθεί ορατότητα στο μόχθο και στη συνεισφορά όλων των εργαζόμενων υποκειμένων μέσα σε μια καλλιτεχνική διαδικασία φέρνοντας στο επίκεντρο την έννοια της αλληλεξάρτησης; Αυτό το πρίσμα μας βοηθάει να σκεφτούμε και να αντιληφθούμε πώς οι άνισες κατανομές της εξουσίας δεν οφείλονται σε μονοσήμαντες κατηγοριοποιήσεις της τάξης, φύλου, φυλής, γεωγραφίας κ.ο.κ., αντιθέτως πρόκειται για σχεσιακές συνθήκες ύπαρξης ενός ατόμου. Κατανοώντας, την εμπειρία της ταυτότητας ως ένα σύνολο δυνάμεων καταπίεσης και/ή προνομίων, καθιστά πιο εύκολη την ανάγνωση του πλαισίου μιας ομάδας ως κάτι δυναμικό, καθώς και την ανάγκη μετατόπισης στις δομές που μας περιβάλλουν, οι οποίες ενισχύουν άνισες σχέσεις εξουσίας. Σε ένα συνεργατικό εργασιακό επίπεδο μας επιτρέπει να αναλογιστούμε για την αφανή ιεραρχία θέσεων, καθηκόντων και πρόσβασης σε πληροφορίες και γνώσεις, καθώς και για τις αόρατες διαδικασίες διαμόρφωσης της εργασίας. Φανταζόμαστε διαφανή φεμινιστικά εργασιακά μοντέλα, με έμφαση στη σημασία της μικρο-πολιτικής δράσης, που δεν είναι μόνο δίκαια και ισότιμα αλλά και βιώσιμα, συνεργατικά και ανταποκρίνονται στις ανάγκες όλων των ατόμων.