12.30-13.00: walk in & coffee
13.00-14.30
thinking containers: amy pickles
Dissenting Decisions
Το όνομα αυτού του εργαστηρίου προέρχεται από ένα λάθος κατά την απομαγνητοφώνηση μιας συζήτησης σχετικά με την εσωτερική λειτουργία ενός αυτοοργανωμένου χώρου*. Στη συνέχεια, μου φάνηκε συναρπαστικό όταν το διάβασα ξανά, κατά τη διάρκεια περαιτέρω συζήτησης σχετικά με τα μοντέλα λήψης αποφάσεων με ένα συντονιστό ενός άλλου συλλογικού χώρου**.
Απαντώντας στον δεύτερο επιμελητικό άξονα, «φεμινιστικά μοντέλα διακυβέρνησης», στο Dissenting Decisions θα πειραματιστούμε με διαφορετικά πρωτόκολλα λήψης αποφάσεων***. Θα μάθουμε μαζί για τις δομές και τις ενέργειες που απαιτούνται για την ομαδική συναίνεση.
Η συναίνεση δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά ένας χώρος στον οποίο μπορούμε να είμαστε όλα σε συμφωνία.
Οι ασκήσεις θα περιλαμβάνουν ομαδική ανάγνωση, χρήση cases studies για την αναπαράσταση σεναρίων και (αν έχουμε χρόνο) να προβούμε σε μια παθολογική στερεοτυποποίηση των χαρακτηριστικών μας.
Το Dissenting Decisions είναι ανοιχτό για όλα αλλά το περιεχόμενό του μπορεί να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όσα ασχολούνται με τη συλλογική εργασία και την αυτοοργάνωση.
* με το Othy της Frontyard στο Σίδνεϊ, AU
** με το rori του Level Five στις Βρυξέλλες, BE
*** με τα Luke & Cristina της Varia στο Ρότερνταμ NL, μια κολεκτίβα της οποίας είναι μέλος η amy.* Thinking containers: Για δηλώσεις συμμετοχών για το εργαστήριο Dissenting Decisions, μπορείτε να στείλετε email στο [email protected].
bio
Η amy pickles είναι καλλιτέχνιδα, διοργανώτρια και εκπαιδευτικός. Πειραματίζεται με τρόπους που επιμένουν και εξετάζουν τις αποικιοκρατικές υποδομές των οποίων είμαστε μέρος. Η μελέτη είναι τόσο η μορφή όσο και το περιεχόμενο της πρακτικής της, η οποία παίρνει τη μορφή εργαστηρίου, προγράμματος σπουδών ή έργων που επανασυστήνουν θραύσματα από τη συλλογική μάθηση.
14.30- 16.00: lunch break
16.00-17.00
open mic: Ana Letunic
Choreographies of the Commons: Feminist and Participatory Governance as Solidarity in Praxis
Τι σημαίνει το να χορογραφούμε τα κοινά; Πώς μπορεί η αλληλεγγύη να κινηθεί πέρα από το συναίσθημα προς την ενσώματη πράξη; Η παρούσα διάλεξη διερευνά τη φεμινιστική και συμμετοχική διακυβέρνηση ως μετασχηματιστική απάντηση στην επισφάλεια που εδραιώνεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτιστικές πολιτικές, ειδικότερα στο πεδίο του χορού. Αναρωτιέται: πώς θα μπορούσαν η φροντίδα, η σχεσιακή ηθική και η κοινή ευθύνη – βασικές φεμινιστικές αξίες- να αναδιαμορφώσουν τον τρόπο με τον οποίο οργανώνουμε την πολιτιστική εργασία; Αντλώντας από τις ιστορίες της συλλογικότητας στο σύγχρονο χορό στη μετα-γιουγκοσλαβική περιοχή, εξετάζουμε κινήματα από τα κάτω που αντιστέκονται σε ιεραρχικές, πατριαρχικές δομές εξουσίας. Αυτά τα κινήματα προτείνουν συμμετοχικά μοντέλα διακυβέρνησης που έχουν τις ρίζες τους στην ισότητα, στη συμμετοχικότητα και στην κατάργηση των καταπιεστικών συστημάτων, συμμετέχοντας σε μια χορογραφία των κοινών όπου η καλλιτεχνική αυτονομία και η ευημερία της κοινότητας είναι αλληλένδετες. Θα αναστοχαστούμε, επίσης, σχετικά με την έννοια της επιμελητικής φροντίδας – όχι μόνο σαν μια ηθική, περιποιητική πρακτική που βασίζεται στη φεμινιστική ηθική, αλλά ως μια ενεργή αντίσταση στην αποξένωση και στην εργαλειοποίηση που συχνά αντιμετωπίζουν τα εργαζόμενα άτομα στον πολιτισμό σε επισφαλή συστήματα. Εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η συλλογικότητα στο πεδίο του χορού μπορεί να σπάσει τις υπάρχουσες ιεραρχίες και να δημιουργήσει χώρους αλληλεγγύης, διερευνούμε πώς η φεμινιστική διακυβέρνηση θα μπορούσε να μετατρέψει τους πολιτιστικούς οργανισμούς σε κοινά: χώρους όπου η διακυβέρνηση γίνεται μια κοινή χορογραφία και η φροντίδα μια ριζοσπαστική, φεμινιστική πράξη.
bio
Η Ana Letunić είναι επιμελήτρια παραστατικών τεχνών και ερευνήτρια πολιτιστικών πολιτικών, καθώς και αναπληρώτρια καθηγήτρια στην Academy of Dramatic Arts στο Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στη International Performance Research από το Πανεπιστήμιο του Warwick και ειδικεύτηκε στο Curating in Performing Arts στα Πανεπιστήμια του Σάλτσμπουργκ και του LMU του Μονάχου. Η Letunić έχει συνεργαστεί με διάφορους πολιτιστικούς οργανισμούς και δίκτυα σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, όπως το IETM, το APAP, το Nomad Dance Academy, το Life Long Burning, το Kooperativa και το produktionsbande. Το έργο της επικεντρώνεται στις πολιτιστικές πολιτικές, στις επιμελητικές πρακτικές και στις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της περφόρμανς, εξετάζοντας θέματα όπως η ανισότητα, οι κρίσεις και η δημιουργία πιο δίκαιων και βιώσιμων συνθηκών για την καλλιτεχνική πρακτική. Έχει συν-επιμεληθεί διαλεκτικά προγράμματα για φεστιβάλ όπως το Tanz im August και το Zürcher Theater Spektakel. Οι δημοσιεύσεις της περιλαμβάνουν τα «How to Build Networks and Why?» και«Performing Arts Between Politics and Policies», καθώς και άρθρα σε περιοδικά όπως το TURBA: The Journal for Global Practices in Live Arts Curation και The Journal of Cultural Management and Cultural Policy. Η Letunić απέκτησε το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο του Hildesheim και το Faculty of Drama Arts του Βελιγραδίου.
17.15-18.15
open mic: Μπετίνα Παναγιωτάρα
Wor(l)ds that (dis)Appear
Αυτή η παρουσίαση εξετάζει τις πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ τέχνης – και συγκεκριμένα του σύγχρονου χορού-, εργασίας και καθημερινής ζωής, αντλώντας παραδείγματα από την τοπική χορευτική σκηνή της Αθήνας. Επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει τι σηματοδοτούν οι φεμινιστικές πρακτικές φροντίδας και αλληλο-εξάρτησης, καθώς και οι συλλογικές καλλιτεχνικές πρακτικές εν μέσω της κυριαρχίας της οικονομίας πάνω στην κοινωνία και την πολιτική. Σε αυτό το πλαίσιο, η παρουσίαση θα επανεξετάσει βασικούς όρους που έχουν αποκτήσει δημοτικότητα στο χώρο των παραστατικών τεχνών, όπως η προσβασιμότητα, η επισφάλεια, η αόρατη εργασία, η φροντίδα και ‘τα κοινά’, μεταξύ άλλων. Αυτές οι έννοιες συχνά χάνουν τη σημασία τους μέσω της υπερβολικής χρήσης και έτσι αποδυναμώνονται. Μοιάζει κάποιες φορές σαν οι λέξεις και οι κόσμοί τους να εξαφανίζονται. Μπορούν αυτές οι έννοιες να ξαναεμφανιστούν, να επανασχεδιαστούν στο παρόν, δημιουργώντας εναλλακτικές μελλοντικές προοπτικές;
bio
Η Μπετίνα Παναγιωτάρα είναι θεωρητικός και δραματουργός παραστατικών τεχνών. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες στη δραματουργία και στην έρευνα, διδάσκει Ιστορία Χορού σε επαγγελματικές σχολές Χορού (ΚΣΟΤ, ΕΛΣ, Χοροχρόνος), επιμελείται και διοργανώνει εκπαιδευτικά εργαστήρια. Η τελευταία της έρευνα εστιάζει στις πολιτιστικές πολιτικές και πρακτικές για τον χορό και την αναπηρία στην Ευρώπη. To διδακτορικό της –με την υποστήριξη του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης- διερευνά συνεργατικές πρακτικές του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα και πως αυτές διαμορφώνουν το καλλιτεχνικό εργασιακό περιβάλλον ευρωπαϊκά. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στις διασύνδεσεις χορού, πολιτικής και ιστορίας, στο χορό και την αναπηρία, καθώς και στο animation στις παραστατικές τέχνες. Συμμετέχει με την έρευνά της σε διεθνή συνέδρια και έχει δημοσιεύσει σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά και βιβλία. Είναι μέλος των: Dance Studies Association (DSA), Springback Academy (Aerowaves), European Arts & Disability Cluster, Γνωμοδοτική Επιτροπή Επιχορηγήσεων για το Χορό (2021 & 2023).
18.15-19.00: pause
19.00-20.00:
open mic: Bojana Kunst
Sonorous leanings: ecofeminist approach to care and artistic labour
Αν αναζητούμε πιο μεταφορικές, φυσικές και αισθησιακές εικόνες για να περιγράψουμε το ρόλο της φροντίδας στην καθημερινή ζωή, η φροντίδα περιγράφεται καλύτερα από την ηχηρότητα της: η φροντίδα είναι θόρυβος, το αδιάκοπο μουρμουρητό της καθημερινής εργασίας, η ηχηρή πυκνότητα του χώρου και η δονούμενη χορδή του χρόνου. Η φροντίδα είναι μια ηχηρότητα που διχάζεται μεταξύ θορύβου και σιωπής, μεταξύ της έντασης της κουζίνας και της ακινησίας των βημάτων κοντά σε ένα κουρασμένο ή άρρωστο άτομο, είναι το συνεχές μουρμουρητό της εξάρτησης και της πολλαπλότητας της ζωής μας, ιδίως όταν η φροντίδα θεωρείται αναπαραγωγική εργασία. Η φροντίδα είναι κάτι πυκνό, χαοτικό και θορυβώδες, και ταυτόχρονα είναι ένας ρυθμός που υπαγορεύεται από την επανάληψη και τα συνεχή νέα ξεκινήματα. Αυτή η ηχηρότητα μας αγγίζει όλους εγκάρσια μέσα από την καθημερινή ζωή, γέρνοντας πάνω μας- όταν φροντίζουμε, ακούμε τα σώματα, δεν τα κοιτάμε. Οι οικοφεμινιστικές προσεγγίσεις της φροντίδας δείχνουν ότι η φροντίδα πρέπει να απομυθοποιείται διαρκώς από τις ουσιοκρατικές της ιδιότητες (ότι ανήκει στις γυναίκες, ότι ανήκει στους ανθρώπους) και να συνδέεται με τη συνεχή δημιουργία καταστάσεων εξάρτησης και διασύνδεσης που συχνά είναι θορυβώδεις, χαοτικές και πυκνές. Σε αυτή την ομιλία ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τις ηχηρότητες της φροντίδας που λειτουργούν σε συλλογικές, αλληλοδιαπλεκόμενες, κοινοτικές μορφές καλλιτεχνικής εργασίας. Γιατί είναι η φροντίδα ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της ύπαρξης των καλλιτεχνικών κοινοτήτων και της συνεργατικής τους εργασίας σήμερα, ιδιαίτερα από τη σκοπιά της αδιάκοπης παραγωγής της καπιταλιστικής απόγνωσης; Και πώς ακούγεται η εργασία της φροντίδας στην ίδια την καλλιτεχνική εργασία;
bio
Η Bojana Kunst είναι φιλόσοφος, δραματουργός και θεωρητικός παραστατικών τεχνών. Είναι καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Εφαρμοσμένων Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Justus Liebig Giessen. Διετέλεσε ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα, προσκεκλημένη ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αμβέρσας (2002) και προσκεκλημένη καθηγήτρια DAAD στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου (2009-2012). Έχει δώσει διαλέξεις και έχει διδάξει σεμινάρια και εργαστήρια σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα, θέατρα και καλλιτεχνικούς οργανισμούς σε όλη την Ευρώπη, ενώ συνεργάζεται συστηματικά με ανεξάρτητες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες και ομάδες καλλιτεχνών. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα είναι η σύγχρονη περφόρμανς και ο χορός, η θεωρία της τέχνης και η φιλοσοφία της σύγχρονης τέχνης. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών Maska Magazine, Amfiteater και Performance Research. Έχει εκδώσει τα βιβλία Artist at Work, Proximity of Art and Capitalism, Zero Books, Winchester, London, 2015 και The Life of Art. Transversal lines ofCare (στα σλοβενικά το 2021, και στα γερμανικά το 2023).
20.00-22.00: closing party
dj set AMR
bio
Η Άννα-Μαρία Ράμμου (AMR) είναι sound artist και συνθέτρια ηλεκτρονικής μουσικής. Δημιουργεί site specific συνθέσεις για live performances. Η δουλειά της έχει κυκλοφορήσει σε μορφή κασέτας, μεταξύ άλλων από το παρισινό label Vice de Forme. Έχει γράψει μουσική για την πολυβραβευμένη μικρού μήκους animation ταινία Pulsión (2019) του Pedro Casavecchia. Ο ήχος της χαρακτηρίζεται από θόρυβο και ηλεκτροακουστικά στοιχεία. Χρησιμοποιεί αναλογικό εξοπλισμό καθώς και γλώσσες προγραμματισμού για να παράγει ήχο και να επεξεργάζεται ζωντανές ηχητικές πηγές που προέρχονται από semi modular συνθεσάιζερ, ακουστικά όργανα και ηχογραφήσεις πεδίου. Είναι resident host σε μια διμηνιαία ραδιοφωνική εκπομπή στο stegi.radio. Έχει ολοκληρώσει μια σειρά σεμιναρίων Σύγχρονης Μουσικής και Ηχητικής Τεχνολογίας στο Τμήμα Ηλεκτρονική Μουσικής στο Ωδείο Αθηνών, στο Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας (ΚΣΥΜΕ). Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού στη Φυσική Ωκεανογραφία.